“…ที่อาตมานำมาเล่าให้ฟัง
อันนี้จำได้-อันนี้รู้จำ
เมื่อเรารู้จำแล้ว ต้องพิจารณา
รู้จัก รู้จักแล้ว-ก็ใช้สติปัญญาพิจารณา
**ทำให้สติตื่นตัวอยู่เสมอ เป็นการรู้แจ้ง-เป็นการรู้จริง
คำว่า‘รู้แจ้ง-รู้จริง’นี้ หมายถึงรู้อยู่ทุกขณะ-ทุกเวลา**
อันนี้รู้แจ้ง-รู้จริง อย่างไรก็ตาม-จำเป็น(ต้อง)รู้จำก่อน
บัดนี้เมื่อเรานั่งนาน ๆ มันเจ็บแข้ง-เจ็บขา
เจ็บหลัง-เจ็บเอว เราก็ต้องเดิน
เดินไป-เดินมา ก้าวเท้าไป-ก้าวเท้ามา
ทำความรู้สึก
แต่ไม่ได้(ต้อง)พูดว่า ‘ซ้ายย่างหนอ-ขวาย่างหนอ’
ไม่ต้องพูด *เพียงเอาความรู้สึกเท่านั้น
อันความรู้สึกนั้นแหละ เป็นการเจริญสติ*
คำว่า‘สติ-ความระลึกได้’
อันความระลึกได้-กับความรู้สึกนั้น เป็นอันเดียวกัน
บัดนี้**เมื่อเราทำบ่อย ๆ ความคุ้นเคยมันบ่อย ๆ
เมื่อมันคิดวูบขึ้นมา เราจะรู้สึก
อันความรู้สึกนั้น ท่านเรียกว่า‘มีสติ’
มันรู้สภาพ หรือสภาวะของความคิด
ดังนั้น การเดินจงกรม-ก็เป็นการเจริญสติ
เป็นการระลึกได้จริง ๆ
อันนี้ไม่จำกัด ไม่กำหนดกฎเกณฑ์
จะเป็นคนหนุ่ม-คนสาว เป็นคนเฒ่า-คนแก่ กลางคน
ก็ทำได้ เพราะเรา(ทุกคน)ไม่ต้องการความทุกข์
เมื่อเราทำอย่างนี้ ความทุกข์มันหายไปเอง**
สมมติเหมือนกันกับที่เราอยู่ที่มืด เราไม่ต้องการความมืด
แต่เราไม่รู้จักวิธีที่จะไล่ความมืดได้
เราเพียงมีไม้ขีดไฟหรือเทียนขึ้นมาก็ตาม
จุดไม้ขีดไฟไป ความมืดมันหายไปเอง
อันนี้ก็เหมือนกัน แต่**เราทำความรู้สึกอยู่อย่างนี้
เมื่อเราทำความรู้สึกอยู่อย่างนี้
ความโกรธ-ความโลภ-ความหลง มันก็ไม่ได้มีอยู่แล้ว**
*ที่มันโกรธ-มันโลภขึ้นภายในจิตใจนั้น
เรียกว่า‘เราไม่ตื่นตัว’ คือเราไม่เห็น-ไม่เข้าใจนั่นเอง*…”
หลวงพ่อเทียน จิตฺตสุโภ
————————————————————————————————
※※※※※※※※※※※※※※※※※※※※
※ อย่าหลงตน-อย่าลืมตัว ※
※ ※
※ อย่าหลงกาย-อย่าลืมใจ ※
※ ※
※ อย่าหลงชีวิต ※
※※※※※※※※※※※※※※※※※※※※
รู้สึกตัว…รู้สึกกาย รู้สึกใจ
_/|\_ _/|\_ _/|\_
ใส่ความเห็น