“…‘การปฏิบัติธรรมะนั้นมีหลายวิธี
บางคนก็ชอบพุท-โธ สัมมา-อรหัง นับ ๑-๒-๓
หรือพอง-ยุบ หรืออานาปานสติ
แต่รวมความแล้วก็ไปจุดเดียวกัน’ ว่าอย่างนั้น
แต่ความจริงนั้น *เรารู้จริงไหม ?
หรือยังไม่รู้จริง (ที่)ว่ามันไปจุดเดียวกัน
ถ้าหากยังไม่รู้จริง ก็แสดงว่า
เป็นการคาดคิด(แล้ว)เอามาพูดเท่านั้นเอง*
**หากคนใดรู้ธรรมะจริงแล้วก็ต้อง
อย่างที่เราเคยได้ยินได้ฟังกันมาแล้วว่า
‘ยอมเสียสละทรัพย์ เพื่อรักษาอวัยวะ
ยอมเสียสละอวัยวะ เพื่อรักษาชีวิต
ยอมเสียสละชีวิต เพื่อรักษาความจริง’
แล้วพวกเราเป็นอย่างที่ว่านี้แล้วหรือยัง ?!
ถ้าเรารู้ธรรมะ-เข้าใจธรรมะ
เป็นของจริง ซาบซึ้งถึงจิตใจจริง ๆ แล้ว
ก็ต้องยอมเสียสละชีวิต เพื่อรักษาความจริงได้-ยอมหมด
แต่เราเป็นอย่างนั้นแล้วหรือยัง ?!
ที่ผมหรืออาตมาจะพูดในคราวนี้
ก็ว่ายอมเสียสละชีวิตเพื่อตัวเรา และเพื่อเพื่อนฝูงของเรา**
ดังนั้น **การปฏิบัติธรรม จึงเป็นการปฏิบัติเพื่อตัวเรา
เมื่อปฏิบัติเพื่อตัวเราแล้ว
ก็เป็นไปเพื่อเพื่อนฝูง และมนุษย์ทุกคนด้วย
คำว่า‘มนุษย์’นี้ ไม่ได้หมายถึงเฉพาะคนไทย
หรือคนกลุ่มใดโดยเฉพาะ
แต่หมายถึงคนทุกคน ทุกชาติ-ทุกภาษา
เพราะเป็นคนเหมือนกัน มีชีวิตเหมือนกัน
และความต้องการไม่มีทุกข์ ก็มีเหมือนกัน**
แล้ว*ความทุกข์มันเกิดขึ้นมาได้อย่างไร ?
เกิดขึ้นมาได้-เพราะเราไม่รู้นี่เอง มันเป็นอย่างนั้น
ความทุกข์ที่ผมจะพูดนี้
มิได้หมายถึงความทุกข์ไม่มีเงิน-ไม่มีเพื่อน
ไม่ได้หมายถึงความทุกข์อย่างนั้น
(แต่)หมายถึง โทสะ-โมหะ-โลภะ
มารบกวนจิตใจของเรานี้เอง*
**โทสะ เมื่อเกิดขึ้น-ก็เป็นทุกข์อย่างหนึ่ง (คือ)ไม่พอใจ
และเมื่อโลภะเกิดขึ้น ก็เป็นทุกข์อีกอย่างหนึ่ง (คือ)พอใจ
เป็นทุกข์เหมือนกัน เรียกว่ามืดสีดำ กับ มืดสีขาว
ที่เป็นดังนี้เพราะโมหะ (คือ)ไม่รู้จริงนั่นเอง
ความทุกข์ประเภทนี้ไม่ยกเว้นใครทั้งหมดเลย**
คนไทยก็มีโทสะ-โมหะ-โลภะ
คนฝรั่งเศส คนอังกฤษ คนอเมริกา คนเขมร คนญวน คนลาว
ก็มีโกรธ-โลภ-หลง เหมือนกัน
พระสงฆ์องค์เจ้าก็มีเหมือนกัน
มีโทสะ-โมหะ-โลภะ เหมือนกัน
สิ่งนี้แหละมารบกวนตัวเรา
ให้เราไม่มั่นคงต่อคำพูด-คำสอนของพระพุทธเจ้า…”
หลวงพ่อเทียน จิตฺตสุโภ
————————————————————————————————
※※※※※※※※※※※※※※※※※※※※
※ อย่าหลงตน-อย่าลืมตัว ※
※ ※
※ อย่าหลงกาย-อย่าลืมใจ ※
※ ※
※ อย่าหลงชีวิต ※
※※※※※※※※※※※※※※※※※※※※
รู้สึกตัว…รู้สึกกาย รู้สึกใจ
_/|\_ _/|\_ _/|\_
ใส่ความเห็น