“…**คนเราต้องมีความรักชนิดหนึ่ง คือรักการ-รักงาน
เมื่อเรารักแล้ว ทำการ-ทำงานก็ไม่เบื่อไม่หน่าย-ไม่เซ็ง**
*ถ้าหากเราไม่รักแล้ว มันเบื่อมันหน่าย-มันเซ็ง*
วันนี้เราจะพูดถึงเรื่องวิธีการ
คนเราจะทำอะไร-ไปไหน-พูดอะไร ก็จะ**ต้องมีวิธีการ
ไม่ใช่ว่ามันจะเป็นขึ้นมาเองได้ในทันที
ต้องมีวิธีการอันหนึ่ง เรียกว่า‘การฝึก’
‘ฝึกจิต-ฝึกใจ’ หรือว่า‘ฝึกตัวเอง’** ว่างั้น
**วิธีการของมัน ก่อนที่จะเกิดความรักขึ้นมานั้น
ต้องทำความรู้สึกตัว-ทำความตื่นตัว
เรารักตัวเรา ‘รู้สึกตัว-ตื่นตัวอยู่เสมอ’
ความรักอันนั้น จะได้ไม่ลืมตัว
เมื่อไม่ลืมตัวแล้ว
ของที่มันเซ็ง ที่มันมีอยู่นั่นแหละ
จะปรากฏเกิดขึ้นมาให้เรารัก**
สมมติทางโลกทีนี้
เรารักของสิ่งของสิ่งใดแล้ว เราก็หมั่นดูหมั่นแล-หมั่นตรวจ
ถ้ามันอยู่ใกล้…เราก็หมั่นจับ-หมั่นถูก หมั่นถู-หมั่นขัด
เมื่อเราหมั่นจับ-หมั่นถูก หมั่นขัด-หมั่นถู
ของสิ่ง ๆ นั้นแหละก็จะสะอาดขึ้น-สะอาดขึ้น
เช่นว่า บ้านเรามันฮกหรือว่ามันรก
บ้านหลวงพ่อว่า‘มันฮก-มันไม่ดี’
ถ้าหากเราหมั่นกวาด-หมั่นถูแล้วล่ะก็
มันจะดีขึ้น-ใช้ได้
อันนี้ก็เหมือนกัน
การพูดเรื่องทุกสิ่ง-ทุกอย่าง
ผมหรือหลวงพ่อชอบพูดเรื่องตัวเอง
เมื่อตัวเองเข้าใจอย่างไร
ก็ต้องเอาคำพูดของตัวเองนั่นแหละมาพูด-มาเล่า
มาแสดงความจริงใจอันนั้นต่อหมู่-ต่อเพื่อน
ต่อหมู่คณะ-พรรคพวกทุกคน
เพราะว่า**ของสิ่งนี้นั้น มันมีอยู่ทุกคน
แต่ไม่ใช่ว่าจะมาทำกันเล่น ๆ
(ต้อง)เฮ็ดจริงเฮ็ดจัง-ทำจริงทำจัง-พูดจริงพูดจัง
ไปจนกว่าจะปรากฏ
การเคลื่อนไหวตัวเองทุกวิธี ผมทำความรู้สึกตัว
แล้วก็รักตัวเองอยู่เสมอ ถึงเวลาแล้ว-ก็ต้องทำอยู่เสมอ
ไม่ปล่อยให้เวลานั้นล่วงทิ้งไป ไม่ให้เวลาหมดไปเฉย ๆ
เป็นคนสำนึกตัวเองอยู่เสมอ
ซึ่งก็ไปตรงกับคำสอนของพระพุทธเจ้าว่า
‘ท่านจงมีสติอยู่ทุกเมื่อเถิด’**
ท่านว่า‘ให้เจริญสติ-เจริญสมาธิ’
‘เจริญ’ ก็แปลว่าทำให้มากนั่นแหละ
‘สติ’ ก็แปลว่าความระลึกได้
‘สมาธิ’ ก็แปลว่าตั้งใจ
‘ปัญญา’ ก็แปลว่ารอบรู้
สิ่งเหล่านี้นั้น พวกเราพูดเป็นกันทั้งนั้น
แต่หากว่าพวกเราไม่เข้าใจ
เมื่อไม่เข้าใจแล้ว เราก็เลยไม่ได้ทำตามสิ่งนั้น
ผมเอง-ทีแรกก็ไม่เข้าใจ ไม่เข้าใจจริง ๆ
นึกว่า ทำไปตามธรรมดา-ประเพณีบ้านเมืองเขาให้ทำกัน
แต่เมื่อผมมาทำอย่างนี้ มันเกิดความซาบซึ้งตรึงใจ
จนกระทั่งว่ารับรองได้ว่า พระพุทธเจ้าสอนเรื่องนี้
*ถ้าไม่ทำเรื่องนี้-อย่างนี้ สิ่งนี้ไม่ปรากฏ*
**เพราะการที่จะปรากฏได้นั้น จะต้องมีการเขย่าตัวเรา
ให้เรารู้-ให้เราเห็น-ให้เราเข้าใจ
ให้เราสัมผัสอยู่กับสิ่งนั้นได้ทุกระยะ
ทุกขณะ-ทุกเวลา-ทุกวินาที**
ก็เหมือนกับเราถูบ้านนั่นแหละ
ถ้าถูบ่อย ๆ แล้ว พื้นบ้านจะใสสะอาดขึ้น
ทีนี้**เราก็ทำความรู้สึกตัวเรา เคลื่อนไหวโดยวิธีใดอยู่ก็ตาม
มันก็เลยรู้สึกตัวขึ้นจริง ๆ
รู้สึกตัวขึ้นมา ก็(คือ)รู้รูป-รู้นามนี่แหละ
‘โอ ! รูป-นามนี้…มันเป็นอย่างนี้’
เสร็จแล้วก็เกิดความรัก คำว่า‘รัก’นั้น-มันคิดถึง
พอดีหากมีเรื่องอันใดเกิดขึ้นมา มันคิดถึง(มันรู้สึกตัวทันที)**
เลยว่า‘รัก’ …”
หลวงพ่อเทียน จิตฺตสุโภ
————————————————————————————————
※※※※※※※※※※※※※※※※※※※※
※ อย่าหลงตน-อย่าลืมตัว ※
※ ※
※ อย่าหลงกาย-อย่าลืมใจ ※
※ ※
※ อย่าหลงชีวิต ※
※※※※※※※※※※※※※※※※※※※※
รู้สึกตัว…รู้สึกกาย รู้สึกใจ
_/|\_ _/|\_ _/|\_
ใส่ความเห็น