“…เครื่องวัดความเป็นมนุษย์
เครื่องวัดความเป็นพระอริยบุคคล
ไม่ใช่จะวัดด้วยระดับของการศึกษาเล่าเรียน
ไม่ว่าจะเป็นปริญญาทางโลก หรือปริญญาทางธรรม
*’มนุษย์’ คือผู้ที่เห็นจิตใจตัวเอง
ที่กำลังสับสนวุ่นวาย กำลังทุกข์-กำลังเดือดร้อน
แล้วหยุดได้
หยุดความคิดที่สับสน-วุ่นวายนั้น กาย-วาจาก็หยุดได้
เพราะเห็น-เพราะรู้-เพราะเข้าใจ ไม่ลืมตัว
จิตใจจึงสะอาด-สว่าง-สงบ*
‘สะอาด’
ก็เหมือนกับเสื้อผ้าที่เราเอามานุ่ง-มันไม่เคยสกปรก
ที่สกปรกนั้น เพราะถูกเหงื่อไคล-ฝุ่นละออง
ซึ่งเป็นวัตถุภายนอกมาจับ
‘สว่าง’
คือ เรารู้จักวิธีซัก
‘สงบ’
คือ เราไม่ต้องไปซัก-ไม่ต้องไปกวนมันอีก
เพราะมันดีอยู่แล้ว
ที่คนเราทำบุญกัน
เพื่อจะระงับความทุกข์ ความเดือดร้อนอันนี้
นึกว่าบุญนั้นจะช่วยได้
เพราะพ่อแม่-ครูบาอาจารย์สอนไว้อย่างนั้น
ก็เลยฝังหัวมาอย่างนั้น
แต่ที่ผมพูดมานี่
ไม่ได้อิงกับคำพูดของพ่อแม่ หรือครูบาอาจารย์
แต่พูดไปตามความสามารถ
หรือความรู้-ความเห็นของตัวเอง
เพราะตัวเองเข้าใจอย่างนี้
ไม่ต้องพึ่งพ่อแม่-ครูบาอาจารย์ หรือใคร ๆ ทั้งหมด
อันนี้เรียกว่า *‘พึ่งตัวเองจริง ๆ เมื่อเรารู้แล้ว’*
ใครจะว่าอย่างไรก็ตาม เพราะมันเป็นเรื่องสมมติพูด
แม้ที่ผมพูดให้ฟัง ก็ต้องสมมติพูดขึ้นมา
หลวงพ่อเทียน: เมื่อพูดมาถึงตอนนี้ จะถามเธอ เดี๋ยวนี้จิตใจเป็นอย่างไร ?
เณร: เฉย ๆ ครับ
หลวงพ่อเทียน: ครู-จิตใจเป็อย่างไร ?
ครู: เฉย ๆ อยู่ครับ
*อันลักษณะเฉย ๆ นี้ มันมีอยู่แล้ว
ไม่ต้องไปทำอะไรกับมัน มันก็เป็นอยู่อย่างนี้
อันนี้แหละท่านเรียกว่า ‘ความหลุดพ้น’
มันสะอาด-สว่าง-สงบอยู่อย่างนั้น*
ไม่ใช่สงบโดยไปนั่งหลับตาอยู่ในถ้ำ
นั่นมันสงบแบบหนึ่ง เอาไปใช้กับการกับงานไม่ได้
เพราะมันหลับตา
*อันความสงบแบบนี้ ทำงานอะไรได้ทั้งหมด*
เป็นครูสอนหนังสือก็ได้
เป็นพระ-เป็นเณร ไปสอนคนก็ได้…”
หลวงพ่อเทียน จิตฺตสุโภ
————————————————————————————————
※※※※※※※※※※※※※※※※※※※※
※ อย่าหลงตน-อย่าลืมตัว ※
※ ※
※ อย่าหลงกาย-อย่าลืมใจ ※
※ ※
※ อย่าหลงชีวิต ※
※※※※※※※※※※※※※※※※※※※※
รู้สึกตัว…รู้สึกกาย รู้สึกใจ
_/|\_ _/|\_ _/|\_
ใส่ความเห็น