“…*ถ้าเราต้องการชีวิตที่เป็นอิสระจริง ๆ แล้ว
เราต้องกลับมารู้ตัวเองให้มาก อย่าเป็นคนลืมตัว
เมื่อไม่ลืมตัว-เราก็หยุดได้ หยุดความคิดที่สับสนวุ่นวาย
หยุดได้ เพราะเราเห็น-เรารู้-เราเข้าใจ*
ดังนั้น *คนใดที่หยุดความคิดที่สับสนวุ่นวาย-ที่เป็นทุกข์ได้
คนนั้นก็เป็นอิสระ เป็นอิสระจากโลภะ-โทสะ-โมหะ*
สิ่งเหล่านี้แหละ ที่พระโสดาบันละได้
เป็นอิสระออกมาได้ เป็นการหลุดพ้นขั้นต้นที่สุด
ดังนั้น แม้จะรักษาศีล-กินเจ ให้ทาน ภาวนาพุท-โธ
หรือทำอะไรอยู่ก็ตาม
ถ้าหากยังละไปจากสิ่งเหล่านี้ไม่ได้
ก็ชื่อว่าเป็นไม้ผุ ไม้ไม่มีแก่น-ไม่มีแกน
การเป็นพระอริยบุคคล
ไม่ได้มีเครื่องหมายเหมือนกำนัน-ผู้ใหญ่บ้าน
หรือทหาร-ตำรวจ
*เครื่องแบบของพระอริยบุคคลเหล่านี้ ก็คือ
กาย-วาจา-ใจที่ไม่สับสนวุ่นวายแล้ว
ไม่มีทุกข์แล้ว เพราะไม่ลืมตัว*
*ที่เราเป็นทุกข์กัน เพราะเราลืมตัว
มันคิดขึ้นมา เราไม่รู้-เราไม่เห็น-เราไม่เข้าใจ
ความไม่รู้-ไม่เห็น-ไม่เข้าใจนั่นแหละ คือ ความทุกข์*
พระพุทธเจ้าจึงสอน*‘ให้มาเจริญสติ’*
ให้มีสติเข้าไป*รู้ในอิริยาบถทั้ง ๔* คือ
ยืน-เดิน-นั่ง-นอน ให้มีสติเข้าไปรู้อยู่ตลอดเวลา
เท่านั้นยังไม่พอ
ยังสอนให้มีสติเข้าไป*รู้ในอิริยาบถย่อย*
คู้-เหยียด เคลื่อนไหว กระพริบตา อ้าปาก หายใจ
เมื่อรู้แล้ว ญาณปัญญาจะเกิดขึ้น
‘ญาณ’ หมายถึงรู้
‘ปัญญา’ หมายถึงรอบรู้
แต่ก่อนเราไม่เคยรู้-ไม่เคยเห็น-ไม่เคยเข้าใจ
เปรียบเหมือนกับความมืด
เดี๋ยวนี้เราเห็น-เราเข้าใจ
ก็เหมือนกับแสงสว่าง ที่มันเข้ามาแทนที่ความมืด
*เราไม่ต้องไปไล่ความมืด
เพียงเราจุดไฟ ความมืดก็หายไป*
อันความโกรธ-ความโลภ-ความหลงนี้ก็เหมือนกัน
*เพียงมีสติเข้าไปรู้จิตใจของเรา
ความโกรธ-ความโลภ-ความหลง มันก็ไม่มี
มันเกิดขึ้นได้เฉพาะตอนที่เราเผลอเท่านั้น*…”
หลวงพ่อเทียน จิตฺตสุโภ
————————————————————————————————
※※※※※※※※※※※※※※※※※※※※
※ อย่าหลงตน-อย่าลืมตัว ※
※ ※
※ อย่าหลงกาย-อย่าลืมใจ ※
※ ※
※ อย่าหลงชีวิต ※
※※※※※※※※※※※※※※※※※※※※
รู้สึกตัว…รู้สึกกาย รู้สึกใจ
_/|\_ _/|\_ _/|\_
ใส่ความเห็น