มีโยมคนหนึ่งเขาไปธุระ แล้วไปแวะทำธุระส่วนตัวในป่า เอาพระเครื่องแขวนไว้ที่ต้นไม้ แล้วเขาลืม กลับบ้านไปแล้ว พระเครื่องก็แขวนอยู่ในป่านั่นแหละ นึกขึ้นมาได้ วิ่งมาข้างหลัง หลวงพ่อถามว่า “คุณจะไปไหน” “ลืมของ ลืมของดีไว้ในป่า” วิ่งไปเอา
หลวงพ่อบอก “ไม่ต้องวิ่งก็ได้” ก็คุยกัน คุยไปคุยมา
ก็ถามเขา “แล้วคุณรักษาพระหรือพระรักษาคุณ ถ้าพระรักษาคุณ มีบอกไหม น้องๆ อย่าลืมพี่สิ เอาพี่ไปด้วย มีบอกไหม” “ไม่บอกหลวงพ่อ เงียบเลย” “คุณน่ะรักษาพระ คุณวิ่งแทบล้มแทบตายมาหาพระ คุณรักษาพระ ไม่ใช่พระรักษาคุณ คุณวิ่งแทบล้มแทบตายกลับไปหาพระ” แกบอก “จริงๆ หลวงพ่อ จริง งั้นโยมถวายหลวงพ่อหล่ะพระเครื่องเนี่ย” หลวงพ่อบอก “ไม่เอาหรอก” แกบอก “งั้นเก็บเอาไปให้คนที่โง่กว่าเราก็ได้” นี่แหละความเชื่อ อย่างเขาแต่งกลอนว่า
“นักวิชาอาคมผสมเสน่ห์ สำแดงเล่ห์หลอกคนว่ามนต์ขลัง
เสียเวลาพาประวิงไม่จริงจัง อันมนต์ขลังมีอยู่ทั่วในตัวเรา
คือ กิริยา วาจา อัชฌาสัย แม้ทำไว้ให้ดีไม่มีเฉา
ประชาชนยลพักตร์ย่อมรักเรา ไม่ ต้องเป่า เสก สั่ง ก็ขลังเอง”
เพียงมีกิริยาวาจาดี สุภาพเรียบร้อย คนทุกคนก็รักเรา เราก็รักเรา
นั่นแหละมนต์ขลังที่แท้จริง มีเสน่ห์
ไม่ต้องให้หลวงพ่อเสกเป่า เราก็มีของดี ไม่ต้องรดน้ำมนต์ก็ได้ น้ำที่อาบก็น้ำศักดิ์สิทธิ์ พระพุทธเจ้าตรัสไว้จริงๆ
วันนี้ก็มีเจ้าภาพญาติโยม ทำอาหารเลี้ยงพระสงฆ์ เลี้ยงพระปฏิบัติธรรม อย่างที่เขาว่ากองทัพเดินด้วยท้อง กองทัพธรรมเดินด้วยอิทธิบาท อิทธิบาท ๔ ฉันทะ วิริยะ จิตตะ วิมังสา ฉันทะคือความรักความพอใจ ทำอาหารทำด้วยความพอใจ ความขยัน ตั้งใจ วิริยะคือความเพียร จิตตะคือเอาใจใส่ ใส่ใจ วิมังสาคือพิจารณาในผล
อาจารย์มหาดิเรกเล่าให้ฟัง มีโยมคนนึงมีอันจะกิน เขาจะไปธุระ เขาบอกลิงให้ดูต้นไม้ รดน้ำต้นไม้อย่าให้ตายนะ ลิงก็รับ “ครับผม” เจ้าของไปหล่ะ ลิงมันก็สงสัย ต้นไม้ตายยัง ก็ถอนขึ้นมาดู ยังไม่ตาย เอาน้ำมารด ๒-๓ วันก็ถอนมาดูทีว่าตายยัง เกือบทุกวัน ต้นไม้เลยตายเลย ลิงมันรักต้นไม้ แต่มันไม่เข้าใจ เรามาปฏิบัติธรรมก็เหมือนกัน ปลูกสติ ปลูกสติ อย่าไปถอนสติ ปลูกบุญ ปลูกกุศล อย่างหลวงพ่อเทียนว่า ไม้ขีดไฟคือความรู้สึกตัว มีสติดูจิตดูใจ คือเพียร จิตใจเรา สะอาด สว่าง สงบ ให้เราจุดเทียน เทียนไข เทียนธรรม
งานสืบสานปฏิปทา
จึงขอขอบคุณเจ้าภาพทุกๆคนจงเจริญ ด้วยอายุ วรรณะ สุขะ พละทุกท่าน เทอญ
หลวงพ่อดา สมฺมาคโต
วันที่ ๘ กันยายน ๒๕๖๗
ใส่ความเห็น